Rozdział 2

Harry's P.O.V.

Podszedłem do okna i odsłoniłem zasłony, wpuszczając do pokoju odrobinę światła. Promienie z trudem przebijały się przez gałęzie ogromnej sosny rosnącej przed domem.

Było jeszcze na tyle wcześnie, że moich uszu dochodził jedynie przytłumiony świergot ptaków, a jednocześnie zbyt późno, by spędzić resztę dnia w łóżku.

Powoli zszedłem po schodach na dół, a stare deski pod moimi nogami zaskrzypiały przeraźliwie. Kątem oka spojrzałem na zegar w kuchni, który wskazywał siódmą rano.
Zajrzałem do lodówki i wyciągnąłem z niej trzy jajka, bekon oraz puszkę czerwonej fasoli spoczywające na górnej półce. Postawiłem patelnię na gazie, czekając aż oliwa nagrzeje się do odpowiedniej temperatury, a następnie ułożyłem na niej kilka plastrów bekonu.
W tym samym czasie przełożyłem fasolę do niewielkiego rondla i połączyłem z sosem, podgrzewając na małym ogniu. Kiedy bekon zaczął się już przyrumieniać, rozbiłem jajka i czekałem, aż trochę się zetną.
Gwałtownie podskoczyłem, słysząc brzęczyk telefonu dobiegający z tylnej kieszeni spodni. Z roztargnieniem sięgnąłem po aparat i podniosłem słuchawkę, słysząc zachrypnięty głos.
- Słucham?
- Mam coś, co powinno cię zainteresować.
Na dźwięk znajomego głosu wyprostowałem się na krześle, a całe moje ciało zesztywniało.
- Gdzie i o której? - odpowiedziałem bez wahania.
- O szóstej, tam gdzie zawsze. Nie spóźnij się, Styles – rozmówca rozłączył się, a w słuchawce rozległ się głuchy sygnał.

***

Kiedy dojechałem na miejsce, słońce już zmierzchało. Jaskrawy neon migotał w oddali, zapraszając do środka. Pomieszczenie było dość ciasne i zatłoczone. W powietrzu unosił się zapach dymu tytoniowego, zaś między stolikami manewrowały skąpo ubrane kelnerki.

Nerwowo rozejrzałem się po pomieszczeniu, kiedy dostrzegłem siedzącego przy barze zgarbionego mężczyznę w kapturem naciągniętym mocno na głowę.
- Dobrze cię widzieć – usiadłem przy barze, ściskając dłoń bruneta.
- Do rzeczy, mam niewiele czasu – chłopak wyciągnął spod płaszcza dużą, czerwoną teczkę i rzucił nią o blat stołu.

- Co to jest? – Spytałem, powstrzymując się przez zajrzeniem do środka.

- Czytaj – odparł niewzruszony, biorąc łyka szkockiej whisky.

Nie tracąc czasu, wydobyłem z podniszczonej teczki stertę papierów i gorączkowo zabrałem się do ich przeglądania.

Na dnie teczki leżała wyblakła fotografia. Ze zdjęcia uśmiechała się młoda, piękna dziewczyna. Miała może dwadzieścia lat, długie, zaczesane na bok włosy, mały nos i przenikliwe, niebieskie oczy. Jej rysy twarzy były niezwykle delikatne, a fotografia emanowała rodzajem spokoju, jakiego nie zaznałem od bardzo długiego czasu. Szybko odgoniłem od siebie tę myśl i posłałem przyjacielowi przelotne spojrzenie.

- Charlotte Keller? – Przeczytałem drżącym głosem podpis widniejący na odwrocie fotografii. - Co chcesz przez to powiedzieć?

- Jeśli ktokolwiek zna odpowiedzi na twoje pytania, to tylko ona – odparł ze spokojem, dopijając trunek ze szklanki. – Ja już i tak zbyt wiele ci pomogłem – chłopak wstał z krzesła i pospiesznie ruszył do wyjścia, upewniając się czy nikt go nie obserwuje.

Charlie's P.O.V.

- Pospiesz się, Niall! Nawet o kulach jestem szybsza od ciebie! – Zawołałam, wdrapując się na szczyt schodów.

Wyjęłam klucz z kieszeni płaszcza i włożyłam go do zamka, pchnięciem dłoni otwierając drzwi do mieszkania. Opadłam miękko na kanapę, rozglądając się dookoła.

Wszystko wyglądało dokładnie tak jak tego feralnego, grudniowego poranka. Na biurku leżały sterty nietkniętych rachunków, kurz zbierał się powoli na drewnianych blatach, a drzewko bożonarodzeniowe stojące samotnie w kącie straciło swój blask wraz z utratą ostatnich igieł.

Mimo wielu niezaprzeczalnych wad, lubiłam swoje mieszkanie. Wszystkie ściany były pokryte farbą w neutralnym, białym kolorze, zaś na podłodze ułożono jasne, dębowe panele. Na prawo od wejścia znajdowały się drzwi do sypialni i wewnętrznej łazienki, a po drugiej stronie duże okno z widokiem na wspólny ogród i rosnące w nim krzewy oleandra.

Drzwi zamknęły się z hukiem, a w przedpokoju zobaczyłam znajomą, roześmianą twarz. Niall szybkim krokiem pomaszerował do kuchni i postawił dużą, papierową torbę na blacie.

- Pomyślałeś o wszystkim – uśmiechnęłam się, kładąc dłonie na kolanach.

- Napijesz się czegoś? - Spytał, wykładając zawartość torby do lodówki.

Chłopak po chwili postawił przede mną wysoką szklankę, a sam usadowił się wygodnie w fotelu naprzeciwko.

- Powiedz mi lepiej, czy zdemaskowałaś już swojego tajemniczego wielbiciela? – Chłopak zaśmiał się serdecznie, patrząc na mnie z ukosa.

- To na pewno tylko nieporozumienie – uśmiechnęłam się słabo.

- Dziewczyny chyba lubią takie rzeczy, prawda?

- Nie jestem pewna, czy to bardziej urocze, czy niepokojące.

- O to chodzi – Niall wsparł głowę na rękach – facet zamierza zasypywać cię listami i prezentami, póki nie będziesz zakochana na tyle szaleńczo, aby nie zwracać uwagi na jego posturę wieloryba, sześćdziesiątkę na karku, żółte zęby ani plamy wątrobowe.

- Och, zamknij się – skarciłam go, ale po chwili oboje zwijaliśmy się ze śmiechu na kanapie.

Uwielbiałam Nialla. Miał krótko przystrzyżoną, starannie wymodelowaną czuprynę i przenikliwe, niebieskie oczy. Był dla mnie wsparciem, powiernikiem moich tajemnic i najlepszym przyjacielem. Opiekował się mną po śmierci rodziców i traktował jak młodszą siostrę, mimo, że dzieliła nas dość duża różnica wieku. Jako Irlandczyk, Niall był człowiekiem o kryształowym charakterze, życzliwym i otwartym na świat. Był wyśmienitym tancerzem, dlatego zawsze znajdował sposób, aby wyciągnąć mnie na jedną z sobotnich potańcówek. Ceniłam jego poczucie humoru, a zwłaszcza to, z jaką łatwością przychodziło mu znalezienie zabawnej, nieraz ciętej odpowiedzi na nasze słowne przepychanki. Co więcej, jego słowa zawsze były skonstruowane tak, by nikogo przy tym nie zranić, nawet przypadkowo.

- A co jeśli to prawda? – rzuciłam mu roztargnione spojrzenie.

- Będziemy musieli poczekać, aby się przekonać.

- To wcale nie jest śmieszne, Niall. Ktoś mnie śledzi! – Uniosłam ręce w geście irytacji.

- Nie, nikt cię nie śledzi. A przynajmniej nie szpieguje cię w kuchni, kiedy tańczysz w swoich ulubionych satynowych majtkach – chłopak złapał się za brzuch, próbując powstrzymać atak śmiechu. – A tak przy okazji, mam zamiar wyciągnąć cię dziś do kina. Podobno grają nową komedię z Ryanem Goslingiem, tę na którą tak bardzo chciałaś iść.

- A gdybym miała randkę?

- A masz? – uniósł podejrzliwie brew.

- Nie – zachichotałam, kiedy nagle rozległ się dzwonek do drzwi.

Już miałam chwycić kule w dłoń, jednak Niall chwycił mnie za nadgarstek, sadzając z powrotem na kanapie.

- Ja otworzę – niespiesznie wstał z fotela i spojrzał przez wizjer.

Po chwili wrócił do salonu i wręczył mi duże, czerwone pudło, przewiązane fantazyjną kokardą. 

- Leżało na wycieraczce.

Otworzyłam oczy ze zdumienia, chcąc się upewnić, czy aby wyobraźnia nie płata mi figli. 

- Otwórz – powiedział ochoczo Niall i wziął do ust łyk soku pomarańczowego.

- A co jeśli to bomba? – spojrzałam na niego niepewnie.

W odpowiedzi chłopak pokiwał głową, dając znak że mam sprawdzić zawartość przesyłki.

Ostrożnie przyłożyłam paczkę do ucha, nasłuchując czy z wnętrza nie dochodzą żadne niepokojące dźwięki. Jednym gładkim ruchem pociągnęłam koniec wstążki i niepewnie uchyliłam wieko. Moim oczom ukazała się długa, aksamitna suknia w kolorze płomiennej czerwieni, z wydatnym dekoltem i rozcięciem na nodze. Pogładziłam ręką materiał sukni, który okazał się być przyjemnie miękki. Dopiero po chwili zauważyłam, że na dnie pudła leży zgnieciona karteczka. Staranny charakter pisma, zgrabne, drobne literki, lekko pochyłe, dokładnie wykaligrafowane.

Piątek, 21, Piekło. Włóż coś ładnego.

- Wygląda na to, że to tajemniczy wielbiciel znalazł ciebie.

_____________________________

Na początku chciałam Was bardzo, bardzo przeprosić za długą zwłokę z publikacją drugiego rozdziału.
Ostatni tydzień miałam wypełniony po brzegi poprawami, prezentacjami, bierzmowaniem, a w piątek dodatkowo balem gimnazjalnym.
Mam nadzieję, że wybaczycie.
Jak może już zauważyliście, zgodnie z sugestiami w menu po lewej stronie pojawiły się dwie nowe zakładki – bohaterowie i trailer, więc jeżeli tylko macie ochotę to serdecznie zapraszam do ich przejrzenia.
Mamy już ponad 900 wyświetleń i 24 komentarze pod pierwszym rozdziałem, wielkie WOW! Nigdy w życiu nie usłyszałam tylu komplementów, za co bardzo Wam dziękuję!
Niestety nie jestem w stanie powiedzieć, kiedy pojawi się nowy rozdział. Będzie to prawdopodobnie albo do 31 maja, albo dopiero po 7 czerwca. Dużo zależy też od tego, ile będzie komentarzy pod tym rozdziałem.
Much love! :) xx